امروز خسته ونگران به من پناه آورده بود.پدری نه فقط مثل همیشه در دستهایش که اینبار در چشمهایش هم...

ملتمسانه نگاه کردنش فحشم میداد! آخر ما زنها هرقدر هم داد برابری بزنیم بعضی چیزها در وجودمان نهادینه شده، شکستن مردها بیشتر آزارمان میدهد،صدایش گوش خراش تراست.از آنطرف هم حس مادری که گاهی لعنتی تر از همه چیز عذابمان میدهد دوباره حلقم را چسبیده بود، اگر بلایی سر این بچه بیاید...؟؟؟

دلم میخواست یقه اش را بجای آن بچه بچسبم و داد بزنم... نمیدانم این حس را تا به حال تجربه کرده ای که هم از دست کسی عصبی باشی هم دلت به حالش بسوزد؟

 قول دادم هرکاری از دستم بربیاید انجام بدهم. در را بستم.همینطور که برمیگشتم  روابط وضوابط ممکن را توی ذهنم مرور میکردم.آخر برای یک بچه بی شناسنامه چطور میتوانستم کارت واکسن جور کنم؟!

صدای دخترکم از پشت سرم لینکهایم را قطع کرد: مامان میگم خداروشکر ما تو افغانستان "دیگه" ! به دنیا نیومدیم!!